Όρια στη Σχέση στη Σχέση
Χρειάζονται κι αυτά
Χρειάζονται γιατί όταν δεν υπάρχουν, όλα καταπατούνται
Το να μην έχεις όρια, σε κάνει ευάλωτο/η
Και οι άλλοι -δυστυχώς- όχι απλά θα σε εκμεταλλευτούν
Θα σε ποδοπατήσουν/ προσβάλλουν/ παραβιάσουν
Δε θα σε σεβαστούν, γιατί πολύ απλά λείπει η ενσυναίσθηση στον κόσμο μας
Μόνο αν ήμασταν εκπαιδευμένοι και διαμορφωμένοι με ενσυναίσθηση, ίσως να μπορούσαμε να σχετιστούμε και χωρίς όρια
Σε μία τέτοια ιδανική συνθήκη ‘οι άλλοι’ θα σκεφτόντουσαν για εμάς
Θα νιώθανε για εμάς όρια στη σχέση
Θα σεβόντουσαν το ‘αυτονόητο’
Όλα τα παραπάνω εξηγούν κατά κάποιο τρόπο την ‘ενσυναίσθηση’, αλλά δυστυχώς πρόκειται για ‘ψιλά γράμματα’ μη κατανοητά από τους πολλούς
Οπότε επανερχόμαστε στην ανάγκη θέσπισης ορίων:
‘Αυτό δε σε αφορά, είναι δική μου υπόθεση’
‘Δεν ανέχομαι να μου μιλάς έτσι’
‘Δεν επιτρέπω να με βρίζεις, να με υποτιμάς, να μη με σέβεσαι..’
‘Δεν ανέχομαι να μου λες τί να κάνω’
‘Δεν σου επιτρέπω’
Σκέφτομαι όμως πως σε περιπτώσεις σαν αυτές, δεν έχει νόημα το ‘όριο’
Τι να το κάνεις το όριο όταν ο άλλος συμπεριφέρεται έτσι;
Όταν είναι τέτοιος άνθρωπος. Απαίδευτος, χωρίς τρόπους, βίαιος, κακοποιητικός.
Να του βάλεις όριο να μη σε βρίζει, αλλά να είσαι με έναν άνθρωπο που βρίζει τους άλλους; Που βγαίνει στους δρόμους και τσακώνεται; Που δε χτυπάει εσένα, αλλά χτυπάει τα παιδιά σου;;
Άρα, το πότε και σε ποιον βάζουμε ‘όρια’ και με ποια προοπτική, είναι σχετικό.
Και σίγουρα τα ‘όρια’ δεν αρκούν
Και σίγουρα σε έναν άνθρωπο ‘δουλεμένο’, με ενσυναίσθηση και αυτογνωσία, δε χρειάζεται να βάλεις όρια. Ξέρει από μόνος του πού και πότε να σταματήσει.
Όταν ο άλλος δεν καταλαβαίνει από μόνος του, δε θα καταλάβει και τα ‘όρια’.
Θα καταλάβει προσωρινά και μετά θα επανέλθετε στην προηγούμενη κατάσταση.
Κι αυτό, γιατί δεν είναι το πρόβλημα *η έλλειψη ορίων*, αλλά το ότι ο απέναντί σου δεν είναι εκπαιδευμένος να σέβεται (από το σπίτι του, τους γονείς του, από παιδί δεν το μαθε > δύσκολο να το μάθει τώρα > όχι ακατόρθωτο, ΑΝ θέλει. Αλλά αδύνατο να το κάνει *επειδή του το ζητάς εσύ*)
Ό,τι δεν είναι δική μας επιλογή, το περιφρονούμε. Ή ακόμα χειρότερα, αντιδρούμε άνευ λόγου. Απλά επειδή ‘πάνε να μας αλλάξουν’.
Όρια να βάλεις στο παιδί, γιατί έτσι αισθάνεται πιο ασφαλές και είναι πιο ήρεμο.
Όρια σε ενήλικες, σημαίνει ότι κάτι σημαντικό λείπει από το χαρακτήρα του άλλου, και σίγουρα δεν αρκούν.
Θα πρέπει να κάνει δουλίτσα με τον εαυτό του
Καλά τα όρια μέχρι τότε, αλλά αν δεν δουλέψει με τον εαυτό του (είτε ψυχοθεραπευτικά, είτε σε επίπεδο αυτοβελτίωσης), μην έχεις την ψευδαίσθηση ότι ‘με τα όρια θα καταλάβει’
Δε θα καταλάβει, αν δεν καταλαβαίνει από μόνος του τις πολύ απλές αρχές και έννοιες, όπως: διακριτικότητα, ελευθερία κινήσεων και απόψεων, ελευθερία έκφρασης, βούλησης, σεβασμός, ευγένεια..
Αν υστερεί σε αυτά, την αλήθεια θα σου πω.. Μην αισιοδοξείς.
Ακόμα και σ εμένα να τον/τη φέρεις να τα εξηγήσω, τι φαντάζεσαι; Θα συμμορφωθεί;
Γι αυτό πάντα ρωτάω:
Τι προσδοκάς; πόσο συμφιλιωμένος/η είσαι με την πραγματικότητα; Καλό είναι να αισιοδοξούμε, αλλά να πασχίζουμε γι αυτά που αξίζουν και που ΜΠΟΡΟΥΝ να βελτιωθούν.
Ο καθένας έχει ‘το ταβάνι’ του. Υπάρχουν αυτοί που όλα τα μπορούν, κι υπάρχουν κι αυτοί που δεν μπορούν τίποτα άλλο απ ό,τι έχουν μάθει. Να ξέρουμε με ποιους είμαστε και για τι μιλάμε
Και δεν είναι όλοι κατάλληλοι για θεραπεία, ή -ακόμα καλύτερα- η θεραπεία είναι κατάλληλη για αυτούς που ΘΕΛΟΥΝ να θεραπευτούν.
Και αυτό φαίνεται στην πράξη και στον χρόνο..
—

Μαριλένα Κυρκιλή (MSc)
Certified Personal, Couple & Divorce Coach
Senior Professional Member του Hellenic Institute of Coaching (HIC)
Συγγραφέας των ebooks ΄Ξεκίνα Να Ακούς τον Εαυτό σου‘ και ‘Αξίζει να Σώσω τον Γάμο μου;‘
Τηλ ραντεβού +306984526142 (viber/whatsapp)
Συνεδρίες Δια Ζώσης & Online