Διαζύγιο ή Μαζί για τα Παιδιά;

Ένα δίλημμα που απασχολεί σημαντικό αριθμό ζευγαριών, δεδομένου ότι ο αριθμός των διαζυγίων όλο και αυξάνεται τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, τα νούμερα συγκλονίζουν: το 2024 η αναλογία για την Ελλάδα ήταν 42,4 διαζύγια στους 100 γάμους (αύξηση 2,8% έναντι των 37,5/100 το 2023 και 33,4/100 το 2022). Από τα 42 διαζύγια, το 82,4% είναι συναινετικά. Επομένως, συμφωνούν -σχεδόν οι μισοί παντρεμένοι στην Ελλάδα- ότι το διαζύγιο είναι η καλύτερη λύση! Όταν συντρέχουν σοβαροί λόγοι, όπως βία, κακοποίηση, καταστάσεις μη αναστρέψιμες, που βλάπτουν και τα παιδιά, σαφώς και είναι. Όταν όμως η αιτία είναι “ασυμφωνία χαρακτήρων“, τα πράγματα δε θα έπρεπε να είναι τόσο απόλυτα. Και από αυτό το σημείο θα γράψω τί παρατηρώ εγώ, ως Coach Ζευγαριών τα τελευταία 10 χρόνια. Παρατηρώ άκρατο εγωισμό, ακαμψία, στασιμότητα και επανάληψη δυσλειτουργικών μοτίβων που κάνουν τις σχέσεις τοξικές. Όντως, εκεί το διαζύγιο έρχεται ως λύτρωση. Αναπνέεις βγαίνοντας από μία σχέση που σε ξεζούμιζε και σε έκανε να χάνεις τον εαυτό σου, να μην είσαι εσύ ή να είσαι η χειρότερη εκδοχή σου.

Το άρθρο αυτό το εμπνέομαι από μία συζήτηση που είχα με ένα ζευγάρι χτες, όντες στα πρόθυρα διαζυγίου, που όμως ήρθαν για να ‘το σώσουν’. Έλεγε ο σύζυγος ότι ακούει γύρω του πόσο πολλοί χωρίζουν. Ότι στο σχολείο των παιδιών τους, υπάρχουν πολλά “παιδιά χωρισμένων γονιών” κι ότι -βάσει των στατιστικών- περισσότερο οι γυναίκες ζητούν διαζύγιο (έχω απάντηση, αλλά δε θα εστιάσω σε αυτό). Η αλήθεια είναι ότι και το 1994, που χώρισαν οι δικοί μου γονείς, τα ίδια λέγαμε. Στην παρέα ήμασταν όλοι “παιδιά χωρισμένων γονιών”. Ωστόσο, αν κρίνω τόσο από τους γονείς μου, όσο και από τα ζευγάρια που έρχονται στις συνεδρίες, διαπιστώνω ότι σημαντικός αριθμός διαζυγίων θα είχε αποφευχθεί, αν οι γονείς ΑΥΤΟΒΕΛΤΙΩΝΟΝΤΑΝ ΕΝΤΟΣ ΓΑΜΟΥ.

Και θα μιλήσω πάλι για την ατομική ψυχοθεραπεία.

Παρατηρώ ότι συνήθως ένας εκ των δύο συζύγων, ή και οι δύο σε αρκετές περιπτώσεις, ξεκινούν ατομική ψυχοθεραπεία. Το αποτέλεσμα (συνήθως); Διαζύγιο. “Τα βρίσκει” ο καθένας με τον εαυτό του (και με τον θεραπευτή του), αλλά όχι με τον/τη σύντροφό του. Γι αυτό θεωρώ πολύ σημαντική την ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ θεραπεία ή υποστήριξη. Μαζί να δουλέψουμε, μαζί να βρούμε τους εαυτούς μας, μαζί ζούμε, άρα προέχει να έρθουμε πιο κοντά. Να σώσουμε ό,τι σώζεται, ΕΓΚΑΙΡΑ. Για εμάς και τα παιδιά μας. Το να πηγαίνω στην ατομική μου θεραπεία κι εσύ στη δική σου, να μοιράζομαι συναισθήματα που εσύ δεν ακούς, και να παίρνω ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΗ ΑΝΑΤΡΟΦΟΔΟΤΗΤΗΣΗ/ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ, ΔΕ ΒΟΗΘΑ! Μας απομακρύνει. Έχω γράψει κι ένα άρθρο για το πόσο σημαντική είναι η αυτοβελτιώση στη σχέση, και λέω ακριβώς αυτό: ότι απ τη θεραπεία του ο καθένας σίγουρα κάτι κερδίζει. Σε συνθήκη σχέσης όμως, όλα ναυαγούν. Χρειάζεται συντονιστής, κάποιος να εναρμονίσει ανάγκες, πεποιθήσεις, χαρακτήρες, προσδοκίες και να χωρέσει τη διαφορετικότητα όλων αυτών σε ένα υγιές λειτουργικό πλαίσιο σχέσης.

Το παραπάνω είναι ένα αισιόδοξο σενάριο. Δυστυχώς υπάρχει ακόμη σημαντικός αριθμός ζευγαριών που δεν μπαίνουν καν σε διαδικασία αυτοβελτίωσης ή βελτίωσης της σχέσης. Έρχονται μεν, αλλά οι αντιστάσεις είναι μεγάλες και η άρνηση του καθενός δεν επιτρέπει να κάνουμε ουσιαστική δουλειά. Παρατηρώ καθημερινά πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν ο καθένας άνοιγε το μυαλό του, άκουγε τον άλλον, και άλλαζε οπτική. Αν βγαίναμε από το ‘εγώ’ μας και την ανάγκη να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας. ‘Ολα θα έρεαν ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ· οι συζητήσεις θα γίνονταν πιο ποιοτικές και η καθημερινότητά μας πιο ευχάριστη.

Το μόνιμο άγχος των συντρόφων είναι να αποδείξουν ποιος έχει δίκιο ποιος άδικο.

Τι κάνεις εσύ, τι κάνω εγώ. Σύγκριση, αντιπαράθεση, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ DEBATE. Αυτοί οι γάμοι λοιπόν, ΔΕ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΙ. Με αυτά τα ζευγάρια (με παιδιά), γίνομαι αυστηρή. Έχω απαιτήσεις. Οφείλεις, πρώτα και κύρια σε εσένα, και μετά στους ‘σημαντικούς άλλους σου’, να φέρεις στη σχέση ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. Ο καθένας ξεχωριστά, να πάρει αυτή τη δέσμευση και να δουλέψουμε όλοι μαζί για να ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΟΥΜΕ στο πώς να κάνουμε τη σχέση ΥΓΙΗ· την επικοινωνία σωστή και να χτίσουμε βάσεις, με πυλώνες θεμελιώδεις, όπως: ΣΕΒΑΣΜΟΣ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΕΥΓΕΝΕΙΑ, ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ. Αξίες που έχουμε την ευθύνη να μεταλαμπαδεύουμε στα παιδιά μας, μέσα από την παραδειγματική συμπεριφορά μας.

Παιδιά που μεγαλώνουν σε περιβάλλοντα εχθρικά αναπτύσσουν ψυχολογικά προβλήματα.

Έχουν γεμίσει οι παιδοψυχολόγοι, αναπτυξιολόγοι, εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, και τα διαζύγια αυξάνονται. ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΕΥΘΥΝΗ; ΘΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ;; 

Αντί να καθόμαστε όλοι μαζί αγαπημένοι τ απογεύματα, τρέχουμε στους ειδικούς. Αντί το παιδί να κάθεται στο σαλόνι του σπιτιού του με τους γονείς του αγαπημένους, τρέχουμε όλοι σε συνεδρίες. Ο καθένας στον θεραπευτή του, ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΖΙ, ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ.

Σας καλώ να επιλέξετε -πολύ συνειδητά και υπεύθυνα- την -από κοινού- αυτοβελτίωση εντός γάμου.

Μαζί. Να δουλέψετε μαζί τις αδυναμίες σας, τα λάθη σας και να αποφασίσετε μαζί να γίνετε καλύτεροι. Για εσάς και τα παιδιά σας. Χωρίς εγωισμούς και μικρότητες, να εξελιχτείτε μαζί σε ‘καλούς χαρακτήρες’, σε ανθρώπους που δε χρειάζεται να τσακωθούν για να ανταλλάξουν απόψεις. Να υιοθετήσουμε καλούς, ευγενικούς τρόπους. Να αναβαθμίσουμε το επίπεδο της σχέσης και να γίνουμε πρότυπο προς μίμηση για τα παιδιά μας. Στόχος να καμαρώνουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και να εμπνέουμε και άλλους γύρω μας να επιλέγουν το ΜΑΖΙ και όχι το χώρια.

Με ρωτάτε: “γίνεται να ξαναερωτευτούμε; γίνεται να ξανανιώσω, ενώ έχω μηδενίσει;” Η απάντηση είναι πως γίνεται, αν και οι δύο έχετε τον ίδιο στόχο: να το σώσετε και να βγείτε καλύτεροι, ΜΑΖΙ.

Το ευχάριστο είναι ότι όλα τα παραπάνω μπορούν να επιτευχθούν σε πολύ σύντομο χρόνο. Ενήλικες είμαστε· με στοχευμένη ομαδική δουλειά, όλα μπορούν να κατακτηθούν άμεσα!